Het is geregeld met de ATP-mensen hier in het perscentrum. Woensdagmiddag om vijf uur mag ik Marcos Baghdatis interviewen voor Forty Love. Die gekke Cyprioot, waarvan ik (en met mij miljoenen anderen) al fan van ben sinds die finale van de Australian Open in 2006. Een beetje een goede mafkees, met dat gekke haar en die heerlijke backhand. One of the good guys van de tour, zeker weten.

Als ik als kwispelend hondje het ATP-kantoortje binnenloop om vijf uur mag ik met de ATP-official naar het spelershome. Ik moet even bij de ingang wachten. Ik word een beetje zenuwachtig. Gaan we even rustig zitten en worden tien minuten misschien een half uur, omdat het interview zo geslaagd is? Ik wil graag een mooi artikel schrijven voor Forty Love over het vaderschap van de 27-jarige Baghdatis. In hoeverre is het als reizend tennisprof te doen om je carrière met je gezin te combineren? Kijkt hij op naar iemand als Roger Federer die twee kinderen heeft en ook nog op hoogste niveau blijft acteren? En passant wil ik weten of hij nog de kracht in zich heeft, juist met zijn nieuwe gezin, om zich weer terug te knokken naar de top-20 of misschien zelfs de top-10 waar hij ooit in 2006 stond?

Ik heb me goed voorbereid via de standaard wikipedia en ATP tennis site en gegoogled naar eerdere interviews. Na tien minuten wachten komt de ATP-offical naar me toe om te zeggen dat Baghdatis nu bij de masseur zit en dat het interview pas om zes uur kan plaatsvinden. Oké. Prima. Zes uur kan ik ook, hoewel ik ook de Nederlandse dubbelaars Stephan Fransen en Wesley Koolhof moet spreken voor een artikel voor een ander medium.

Net over zessen ben ik klaar met dat gesprek en meld ik me weer bij het ATP-kantoortje in het perscentrum. Ik loop weer achter hem aan naar het spelershome en zie Baghdatis al staan. Mijn hart klopt net iets harder nu het gaat gebeuren. We gaan op de bank zitten en ik geef hem nog een hand, maar mijn naam doet hem niet zoveel. De ATP-offical zit naast ons. “So you first had to go the fysio?” was mijn eerste poging tot contact met de Cyprioot. Hij kijkt me meewarig aan. “I don’t understand? What do you mean?”. Hij kijkt naar de official. “I don’t understand?”

Spreekt die gast geen Engels? Jawel toch? “You first had massage before?” probeer ik. Het is niet mijn bedoeling om hier uitgebreid over te praten, maar ik begin elk interview rustig om daarna de diepte in te gaan. Lijkt me normaal. Baghdatis zoekt de hele tijd contact met de offical. “I don’t understand. I don’t understand.”

Oké. Andere vraag: “So your match just now, that was a weird match?” (Franse tegenstander Paire gaf op bij 0-4 in de derde set, red.) Baghdatis begint nu bewegingen te maken dat hij het niet begrijpt. Hij blijft naar de official kijken. “No was normal. Normal match. Nothing special.” Hij schudt meewarig met zijn hoofd.

Wat is dit? Ik heb mensen als Youp van ’t Hek, Marco van Basten, Luis Suarez en Martijn Krabbé zonder enige problemen geïnterviewd, waarbij de interviewtijd vaak uitliep omdat het een interessant gesprek was. Hoewel, Martijn Krabbé was wel erg vol van zichzelf bedenk ik me nu. Oké, dan door naar het vaderschap: “So you just became a father. Can you combine that with your professional tennis career?”

Diepe zucht. “Yeah is fine. The same. I changed. Now is different to come home and we’re with three now. But still same tennisplayer. Nothing different.” Deze worsteling gaat nog twee minuten zo door en terwijl Baghdatis al voornamelijk naar de official keek zegt hij snel “Enough? Enough?” De offical knikt. Hij is weer vrij. Ik begin nog tegen de ATP-meneer over dat Baghdatis misschien niet zo’n zin had in het interview? “Maybe he is used to questions of higher level.”

@collewich: Marcos Baghdatis redelijke held van me. Maar nog nooit zo’n onbeschofte jongen meegemaakt in een interview #eikel #onprofessioneel

Al jaren spelen Wesley Koolhof (23) en Stephan Fransen (24) in de futures, de kelder van het proftennis. Dankzij blessures van grote jongens Mikhail Youhzny en Michaël Llodra kregen ze de unieke mogelijkheid om te ervaren hoe de hemel van het proftennis eruit ziet. 

Spelen op het centre court van Ahoy: als proftennisser in de marge blijft het normaal bij dromen. Als tweede ´alternate´ op de lijst van dubbelspelers voor het ABN AMRO WTT was het voor Koolhof en Fransen bidden, smeken en hopen op een verstapping, een schouderblessure, alles wat maar een opgave van een grote naam in Ahoy betekent. De dubbelpartners maakten al dagen gebruik van een afstreeplijstje in hun hoofd. Nummertje één: Llodra is afgehaakt. Nummertje twee: Youhzny gaf op in zijn enkelpartij tegen Thiemo de Bakker bij een 1-4 achterstand in de derde set. „Na de training gisteren had ik vier gemiste oproepen en toen wist ik wel wat er aan de hand was”, zegt Koolhof die op het laatste moment werd toegevoegd aan het dubbeltoernooi. De twee vrienden hadden de pech aan te treden tegen de Britten Colin Fleming en Jonathan Marray. Laatstgenoemde won afgelopen jaar Wimbledon in het dubbelspel. De persconferentie na een logische nederlaag werd hilarisch. Twee jongens die alleen maar lachen en blij zijn dat ze vragen mogen beantwoorden, dat zijn sportjournalisten niet gewend. De perschef: „Deze jongens gingen uit zichzelf twintig minuten lang handtekeningen uitdelen op de eerste ring van het centre court.”

Koolhof is zoon van oud-voetbalinternational Jurrie Koolhof en oud-hockeyinternational Monique Westerdijk: „Heel logisch dus dat ik ben gaan tennissen,” lacht de nummer 334 van de wereld op de dubbelranglijst. „Zij weten wel dus hoe topsport werkt. Ze kwamen ook allebei kijken vandaag. Ik was bang om mijn eerste ballen te raken met inspelen op dat centre court. Ik was ontzettend blij dat die eerste paar ballen goed gingen.”

Fransen staat 277^ste op de wereldranglijst voor dubbels en wekte de indruk dat het betreden van het heilige centre court van Ahoy een nogal surrealistische ervaring voor hem was. Fransen: „Ik heb tot 4-2 niet naar het scorebord gekeken. Ik was totaal de telling kwijt. Toen ik hier als 8-jarige was droomde ik hier al van. Het was echt kippenvel.”

Brutaal pakten Koolhof en Fransen de eerste set, daarna ging het licht snel uit. De Britten zegevierden met 4-6 6-1 10-2. Toch kregen ze nog 4750 euro voor de moeite. Een stuk meer dan wat ze voor al die toernooizeges pakten in de kelder van het proftennis. Koolhof: „Wat we met een overwinning voor ATP-punten voor de wereldranglijst konden halen was zes futurezeges bij elkaar. En voor een toernooioverwinning krijg je 250 euro.”

En nu: „Terug naar de realiteit. Ik ga drie weken futures spelen in Israël”, lacht Koolhof. Franzen: „Ik moet eerst nog een week het tweede deel van mijn studie personal trainer afronden. Dan ga ik naar Israël om Wesley te vergezellen bij de futures. Hoe we dat financieel kunnen bekostigen? Als we snel doorgroeien naar het niveau van de challengers, dan kunnen we wel break-even draaien. Bij challengers krijg je in tegenstelling tot futures ook gratis eten.”

In: Sp!ts donderdag 14 februari

Igor Sijsling staat tegen de nummer acht van de wereld, in eigen huis, in een ATP-500 toernooi. In zijn eerste servicegame en bij een achterstand van 0-1 staat hij al meteen 15-40 op zijn eigen service. Wat doe je dan?

Het zou een quiz-vraag kunnen zijn, die door 95 van de top-100 spelers tegenwoordig beantwoord wordt met: hard serveren en dan domineren in de rally. Maar Sijsling denkt: service-volley natuurlijk! Een nogal vergeten ambacht, maar overtuigend uitgevoerd door juist onze eigen Nederlander. In zijn eerste cruciale game slaat hij goede diepe volleys die hem uit de problemen helpen.

Van de acht breakpoints die de grote Jo-Wilfried Tsonga krijgt, weet hij er maar één te benutten. De oplossing van de Amsterdammer Sijsling: serveren en oplopen naar het net. Eerste volley diep wegdrukken richting de baseline en eventueel de tweede wegleggen. Volgens het oude schoolboekje, dat allang is opgegraven door de 25-jarige Sijsling, die na de wedstrijd ook toegaf dat hij zijn spelletje helemaal gevonden heeft. Dat blijkt wel uit de reactie van zijn coach Joaquin Munoz: “Mooi man” en “Niets geks wat je nu gedaan hebt”.

“Zijn beste wedstrijd”, noemde Sijsling het, hoewel hij die woorden op de persconferentie snel inslikte. Hij maakte er “Beste overwinning ooit” van en denkt dat de Fransman hem onderschatte. En Tsonga, die wist wat er na de wedstrijd wel mis was: “Ik miste vier, vijf volleys op belangrijke momenten.”

De statistieken geven hem gelijk. 7-6 4-6 6-4. Aantal punten Tsonga: 103. Sijsling: 104. Lang leve de volley.

http://www.fortylove.nl/index.php/blogs/item/192-de-volley-is-springlevend